Beste,

Vandaag doorbreek ik de radiostilte. Ik laat weten dat ik, na lang wikken en wegen, besloten heb mij dan toch geen kandidaat te stellen voor de voorzittersverkiezingen. Ik heb deze beslissing niet licht genomen. Ik heb de inbreng van elk van jullie ernstig overwogen in mijn denkoefening. Ik wil jullie daar ook oprecht voor bedanken. Dat verdienen jullie, want we hebben uiteindelijk hetzelfde doel: de partij sterker maken.

De combinatie fractieleidster, parlementslid en gezin is niet evident. Als moeder van een zoontje van 2 heb ik vaker wel dan niet schuldgevoelens met betrekking tot mijn aanwezigheid thuis.

Ik ben 33 jaar. Ik heb nog een kinderwens, en daar tikt de biologische klok. Als ik nu kandidaat voorzitter zou worden, zou ik 4 jaar moeten wachten. Een zwangere voorzitster is - hoewel het een groene partij zou sieren - in de realiteit van de hedendaagse politiek geen sinecure.

Al die overwegingen hebben uiteindelijk tot deze beslissing geleid. Het was een moeilijke keuze en ik besef dat velen wellicht ontgoocheld zijn, maar ze is ingegeven door een positieve ingesteldheid. Als parlementslid heb ik en blijf ik mezelf voor de volle 100 % inzetten voor de partij.

In ben ontzettend dankbaar voor de steun die ik de voorbije dagen heb mogen ontvangen. Net daarom denk ik dat ik eerlijk moet zijn en toegeven dat het opnemen van een nieuwe functie ongetwijfeld gevolgen zal hebben voor de andere. De partij verdient een voorzitter die zich 100% kan geven. De andere kandidaten gaan die uitdaging aan. Ik van mijn kant engageer me om hen in deze taak te steunen. Iedere voorzitter verdient die steun van elk van ons, want het is een prachtige, maar ook loodzware job.

Ik dank jou voor de steun en inbreng, en zie je ongetwijfeld terug op het voorzitterscongres!

Groetjes,

Meyrem