Sayın okurlar insan ömrü  iki göreceli bir kavramdır kanımca;

İlki  ömrü çok uzun gören ve ölümü aklına hiç getirmeyen  görüş
İkincisi ise ölümü hemen yanı başında gören ve  ömrün çok kısa oldugunu düşünen görüş.
 
Bu iki farklı görüş beraberinde iki farklı  yaşayış şeklinide ortaya çıkarmış olmaktadır. Ama sonuçta aynı noktada son buldukları yani  kara toprak altına girdikleri gerçegi hiçbir zaman degişmemiştir ve degişmeyecektir. Ama gelin görün ki her zaman ölümü kendine çok yakın görenler topluma ve ailesine daha faydalı olmuşlardır.
   
Yani kendisi için yaşamanın sonsuz hayatta kendisine yardımcı olamayacıgını bilmektedir. Yaradan korkusunu ve iyi ile kötüyü  ayırt edebilmektedir, dertlinin derdine ortak olur, mutlunun sevincine ortak olur . İlk görüşe sahip insan  yani ölümü ve sonrasını aklına getirmeyen yaşayış şekli ise ne kendine ne de topluma faydalı olmaz. Nasıl olsa ölüm bana uzak ben kendim için ne yaparsam kardır mantıgının son buldugu nokta da kara toprak olacaktır.

Dünyanın en zengini ile dünyamın en fakirinin tek buluşma yeri olan kara toprak herkesi birgün bedenine saracak,demeyecek ki sen çok zengindin seni özel yerde agırlayalım, sen çok fakirdin seni sıradan bir yerde agırlayalım. Bütün iyilik ve kötülükleri bedeninde barındıracak bir büyüklüge sahip olan kara toprak hepimizin son adresi olarak bizleri beklemekte.

Bizlere verilen ömrü yaradan ve beşer için yararlı bir şekilde kullanalım ki o gün geldiginde yüzümüz ak, sevabımız çok olsun.

Bir gün güne başlarken şu soruyu kendimize soralım. Bugün insanlık adına yararlı olan ne yapabilirim.

Sabah kaltıgımızda aklımıza gelen ilk şey bugün kaç para kazanırım diye güne başlamak olmamalı, insan olarak çok şey kaybederiz. Para insanoglu tarafından icat edilmiş ve insana hizmet için kullanılması gerekli, ama parayı insanları kullanmak için kullanırsak işte o zaman toplum olarak gidişatımız çok kötü demektir. Günümüz şartları parayı kullanım aracı olmaktan çıkartıp en degerli hazine haline getirdi, neredeyse insanlar  ölümsüzlügü satın alacaklarını düşünür hale geldiler.

Araban var, evin var, işin var,her istedigine sahip olabiliyorsun  ama unutma öleceksin. Ecel kapını çaldıgında hepsi senden başkalarına gidecek çünkü dünya üzerinde hiç bir mal ve deger bize ait degil tek sahibi yaradandır.

Ama bize ait olan ve bizden öldükten sonra da ayrılmayacak olan sahip oldugumuz günah ve sevaplarımız da var. Bunlar bizim sahip çıkmamız gereken asıl varlıklarımızdır.

İnsan olarak insanlık adına ve yaradana kulluk adına kendimiz için degil insanlık için yaşayabilelim. Ölümü uzak degil yanı başımızda görelim. İyiligin en büyük düşmanının kötülük oldugunu unutmayalım.

Uzun lafın kısası kara topraga bakıp sekiz on metre altını görebilelim. 

Bütün okuyuculara  saygılar sunuyorum.

muammer.eroglu@hotmail.com