BİR AĞABEYİN ARDINDAN..

Amenna... Hakk`tan gelene boynumuz kıldan ince. Hüküm Allah`ın. Sen verdin, yine Sen aldın Allah`ım... En ufak bir isyanımız yok, olamaz da... Üzüntümüz sadece, kendimizi kaptırdığımız şu üç günlük dünya telaşesi içerisinde hem kendimizi hem de nereye gittiğimizi unutup, ansızın karşılaştığımız ölüme hazırlıksız yakalanmamız...

Biliyoruz ki, her an yanı başımızda ölüm. Doğarken geri sayımın başladığı, kulağımıza okunan ezanla, "Haydi bak ezanın okundu!, sadece okunacak bir selân kaldı. Ona göre yaşa!" denilen kısa bir zaman dilimi değil mi ömür... Ezanla-selâ arasında göz açıp kapayıncaya kadar geçecek kısacık bir zaman işte.

Mustafa ağabey...

Seni tanıdığım günden bu yana, saygının, nezaketin, efendiliğin, dürüstlüğün, adam gibi adam olmanın ne olduğunu bizzat senden gören biri olarak şu anda yaşadığım tarifi imkansız üzüntüyü anlatamamanın ezikliğini yaşamaktayım.

Unutuyoruz işte… Birbirimizi ihmal ediyoruz. Arayıp bir hal hatır sorma fırsatını bile bulamıyoruz bazen. Ama, senin ardından şöyle baktığımda, “Keşke daha çok zaman geçirseydim.” Diye hayıflanmaktan kendimi alamıyorum.

Üzerimde ekmek, tuz, söz hakkın var. Benim varsa, sana hakkım helal olsun. Biz senden razıyız, Allah da senden razı olur inşallah..

Artık demir almak günü gelmişse zamandan,

Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.

Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol;

Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol.

Rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli,

Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli.

Biçare gönüller! Ne giden son gemidir bu!

Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu!

Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler;

Bilmez ki giden sevgililer dönmeyecekler.

Birçok gidenin her biri memnun ki yerinden,