54.cü hükümetin Başbakanı ve Saadet Partisi Genel Başkanı Sayın Prof.Dr. Necmettin Erbakan geçtiğimiz günlerde Hakka yürüdü. Allah mekânını cennet etsin.
Hüzünlü bir şekilde ana haberleri takip ediyorum. Cenaze namazını kıldıran imam o muhteşem kalabalığa bas bas bağırıyor, "Merhumu nasıl bilirdiniz"...
"Merhumu nasıl bilirdiniz" sözü kafamda takılı kalmış bozuk bir kırkbeşlik gibi dönüp durduğu esnada dalıp gitmişim eskilere doğru.
Seksenli yılların ortalarına.
Evimizin yakınında bulunan ve isminden bile korktuğumuz sakallılara ait bir cami vardı. Kapısından bile geçmezdik. Ta ki Süleymancıların camisinden "Burası dingonun ahırı değil" diye kapı dışarı edilmeme kadar. "ben bir daha camiye gitmek istemiyorum" dediğim sırada canım annem bana "Arka sokakta sakallıların camisi varmış, sen de oraya git" demesi üzerine hayatımda ilk defa bir Milli Görüş camisine gidecektim.
Zaman geldiğinde içimdeki korkuyla camiye vardım ve tereddüt içerisinde yavaş yavaş kapısını araladım. Karşıma çıkan bir adam bana baktı, ellerini bana doğru açarak "Doğru adrese geldin evlat" dedi. Bu hareket benim hayatımda önemli bir değişikliğe vesile olacaktı. O adam yıllarını Milli Görüş'e adamış Hasan Ünal Hoca'dan başkası değildi.
İşte tam o yıllarda Milli Görüş'te aldığım güzel ahlakın ve maneviyatın yanında dikkatimi çeken başka bir detay olmuştu. Daha önce hiçbir yerde duymadığım ilginç konular vardı. Bu konularda Hak'tan, batıldan, mücadeleden, ezilmişlikten, efendilikten, insanlıktan, sevgiden, adaletten, Milli değerlerden ve en önemlisi kimlik bulmaktan söz ediliyordu. Daha sonra öğrendim ki o konuların mimarı Sayın Prof.Dr. Necmettin Erbakan diye biriymiş.
***
Sadece konuşmalarını videokasetlerden dinlediğim Erbakan'ı ilk kez canlı olarak 1987 yılında Charleroi kentinde bulunan bir spor kompleksinde dinleme fırsatı bulmuştum. O gencecik yaşımda anlattığı konuları harfi harfine anlamasam da, o anda yaşadığım atmosferin verdiği heyecanla kulaklarıma çok hoş gelmişti.
Zamanla değişik mekânlarda kendisini dinleme fırsatı oldu. Her seferinde yine aynı heyecanlarla sarmaş dolaş olurdum. Almaya, Eskişehir, Konya, her gittiğim yerde aynı duygular. Her konuşmadan önce gırtlağım yırtılasıya "Mücahit Erbakan" diye bağırır, her konuşmadan sonra ise "Başbakan Erbakan" diye yırtılırdı.
Erbakan Refah Partisi ile her başarının altına attığı imzada büyük coşkular yaşardım. Son olarak kendisini Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı gördüğümde ise anlatılması güç bir sevinç yaşamıştım.
***
Derken bir 28 Şubat günü bir post-modern darbesi beton duvar gibi indi. Erbakan siyasetten uzaklaştırıldı ve ardı ardına iki tane partisi kapatıldı. Sonra kapanan partilerin ardından ben de kapandım, uzaklaştım hatta kayboldum. Çalkantılı ve fırtınalı bir süreçten geçiş yaptım. O süreçte aklıma ne Necmettin Erbakan geldi ne de hoca. Belki de bazen geliyordu da ben gelmediğini zannediyordum. Ta ki 2007'nin Mart ayına kadar.
2007'nin mart ayında, bir akşamüstü ansızın telefonum çalar. Telefonun diğer ucunda İsmail adında sevdiğim bir dost. "Ankara'ya gidiyoruz, Hocamızın yanına, sen de bizimle geleceksin" diyordu.
Hüznün ve sevincin bir arada olduğu karmaşık duygular içerisinde vardık Ankara'ya. Orada Hocamızın bize verdiği birkaç saatlik konferans içimde patlayan bir volkan beni yeniden eski kimliğime kavuşturacaktı. İlk defa bu kadar yakınlaşma fırsatı bulduğum Hocamızın etkileyici bakışları ile yaptığı etkileyici konuşmasının ardından pamuk gibi ellerine sarıldıktan sonra onunla yaptığım o kısa sohbeti ise hiçbir zaman unutamayacağım.
***
…Kafamı kaldırdım ve yine aynı imam bas bas bağırıyor "Merhumu nasıl bilirdiniz"…
Ömrünü milleti için harcamış o güzel insanı nasıl mı bilirdik? Kendisini iyi bilmeye iyi bilirdik ama değerini bilemedik, değerini bilemedik, değerini bilemedik…
Cafer Yıldırımer
