Mijn familie is afkomstig uit het Noordoosten van Turkije, van de provincie Ardahan. Wanneer men mij in mijn kinderjaren vroeg naar mijn afkomst, zei ik altijd dat we van Kars afkomstig waren. Ardahan was toen nog een gemeente in Kars. Bij het horen van Kars werd dan meestal de vraag gesteld of we ook Koerden waren. “Neen”, zei ik dan altijd, zonder te weten wat een Koerd zijn eigenlijk betekende.

Iets wat heel gebruikelijk is tijdens een conversatie tussen de Turken, is vragen van waar hij afkomstig is.“Hemsehrim, memleket nere?-Vriend, vanwaar ben jij?”

Later, toen ik ging studeren in Turkije, vroegen mijn leerkrachten ook naar mijn afkomst. Daar zei ik ook dat ik van Kars afkomstig was. Tot die eerste opmerking van mijn leerkracht fysica wist ik niks af van de kwestie Koerden in Turkije. Op zijn vraag of ik een Koerd was, antwoordde ik dus dat ik gewoon een Turk was.

“Jongen, je moet niet schamen omdat je een Koerd bent”, was zijn antwoord. Ik mij schamen omdat ik Koerd ben? Neen, ik ben het gewoon niet. In Ardahan wonen bijna geen Koerden. En moest het zo zijn, waarom zou ik mij dan schamen?

Het besef over Turk of Koerd zijn kwam later. Hetgeen wat er in het zuidoosten van Turkije gebeurde, maakte de tot dan toe nooit besproken kwestie een hotitem.

Helaas ook hier.

In Beringen wonen we nog altijd vreedzaam met elkaar. Geen sprake van een etnische ruzie. We hebben zelfs geen religieus getinte conflicten gekend. In de broederschool zaten twee kameraden gewoon als Turken en moslims in de klas. Niemand wist dat zij Alevieten waren. Tot zij op latere leeftijd daarmee afkwamen. Zelfs daarna was er geen probleem.

Vandaag zitten we nog altijd aan dezelfde tafel op café, kopen we onze brood bij dezelfde bakker, gaan onze kinderen naar dezelfde school… Dat we de druppels van de Turkse regen hier voelen kan ik nog begrijpen. Maar dat er sommige heethoofden het hier bij ons verpesten is onaanvaardbaar. Vooral jongeren worden echt opgejut en daarom hebben Turkse en Koerdische verenigingen een zeer belangrijke verantwoordelijkheid.

Ik ben blij dat langs beide kanten, mensen met een gezond verstand, oproepen tot kalmte. Hoog tijd om te begrijpen dat we van hieruit de zaken in Turkije niet kunnen oplossen, maar net des te meer moeten investeren in een verdraagzame samenleving hier. Ik wil iedereen wijzen op een Turks spreekwoord: “vatanda sulh, cihanda sulh”, het betekent: vrede in eigen land is vrede in de wereld.

Koçak Bahattin