Geschreven door Sevim Unal
Vertaald door Nerkiz Sahin

We hebben in Europ een verleden van vijftig jaar, misschien gemakkelijk uit spreken in getalen, maar dat is het niet, dat zijn drie generaties. De industrie evolueerde heel sterk na de oorlog en de economie kwam in welvaart. Tegelijkertijd had men nood aan werkkracht. Turkije was een van de landen waar ze deze mankrachten recruteerden, deze mensen kwamen dan ook veelal van de landbouwstreken, een mensenstroom kwam naar Europa. De eerste arbeiders die voet zetten op Duitse grond op 30 oktober 1961 alsook de arbeiders die in 1964 naar Belgie kwamen hadden maar een gedachte, hier werken en dan later terugkeren naar hun thuisland.

Europeanen bezagen deze mensen enkel als een machine die ze konden gebruiken voor eigen doeleinden, en verwachtten niet anders dan dat ze weer zouden vertekken.

Maar het geschiedde anders en de eerste generatie kon niet terugkeren. Daar de tweede generatie zich ondertussen had aangediend en de eerste generatie om hun toekomst veilig te stellen niet weg kon.De kijk van de Europeanen op deze mensen was niets veranderd, de machine`s hadden zich uitgebreid en er waren nieuwe in de plaats gekomen.Er was wel een verschil, de tweede generatie wilde onderwijs en de bijbehorende banen die de Europeanen als voorrecht voor zichzelf zagen werden door, hoewel een kleine groep, ingenomen door de tweede generatie.Hoewel men dit zag, wilde men er niets van weten, en werden heel veel veelbelovende jongeren de pas afgesneden.

De oplossing brachten ze onder de vorm van beroeponderwijs voor deze jongeren.Dit was toen al zo en is nog steeds als een web verweven rond migrantenkinderen die onder druk deze weg moeten volgen.

Een beroep of ambacht is niet slecht, maar jongeren die hun studiekeuze maken in de richtingen rechten, doktoraat,.. en dergelijke worden met man en macht overtuigd om toch voor een beroeprichting te kiezen.

Dat we nu politici van andere origine hebben, hebben we te danken aan het vermogen van deze jongeren uit de tweede generatie om door te zetten, niettegenstaande de tegenwerkingen. Door hun studiekeuzes en bevoorrechte ambten zijn ze nu op hoge posities. We kunnen stellen dat ze in de minderheid zijn, maar we moeten ook niet vergeten, dat als je een steen werpt in het meer, dat de kringen van het water die zich rond de steen vormen opieuw de rand van het meer raken. Zoals ik eerder heb opgemerkt heeft Europa alsook Belgie, de mensen van andere origine altijd en alleen gezien als een machine. Tot op heden werd er nooit een programma gemaakt op de nationale en of particuliere zenders waarbij succesvolle mensen met een ander origine gettond werden. Op de zenders van deze staat kun je enkel teroristen, potansiele schuldigen, of ander negatief beeldmateriaal zien.

Politici die spreken van intergratie, doen er alles aan om de integratie tegen te houden. Ze hebben deze mensen in zo een psyche gebracht, dat als de woord integratie maar valt deze mensen zichzelf als de schuldige zien. Ze zijn geslaagd in hun beleid, want geen enkel Belg zal ook maar toegeven dat ook zij in de fout zijn wat betreft de integratie, en niets hebben ondernomen om dit aan te pakken. 

Als kunstenares van vreemde origine die al 22 jaar in Belgie woont en te maken heeft met deze systeem en het politiek van meten met twee maten ben ik moe van dit alles. Het enige dat ik kan zeggen is dat ik hoop dat er verandering zal zijn voor de vierde generatie. Ik denk dat jullie mij na deze tekst eerder als een provocerede vreemdeling, dan als een kunstenares zullen zien op de Belgische televisie.