Facebook sosyalleşme ağında ismi bende saklı bir bayana bugün arkadaşlık önerdim.
Daha iki dakika geçmeden kabul edildiğimin bildirisi geldi.
Demek ki ekran başında sanal bir arkadaşlık önerisinden çıkması muhtemel mutluluk beklentisi içinde yalnızlık gideriyor veya yalnızlığına çare arıyordu.
Sanki ona arkadaşlık önerenler de onun gibi yalnız değildi…
Yeni arkadaşım beni o denli çabuk onayladığına göre benim onun kriterlerine uygun bir insan olduğuma karar vermişti.
Veya beni önceden ismen tanıyordu.
Ve yahutta ortak arkadaşlarımızın sayısı onu bana güvenmeye itmişti.
Bilemem ve günahına giremem…
***
Girdim ve sadece güvenilir dostlara sunulan bilgilere ve fotoğraflara ulaştım.
Arkadaşım duvar sayfasına güzel bir fotoğrafını koymuş ve hoşuna gitmiş olmalı ki şu cümleyi ekleyerek arkadaşlarının beğenisine sunmuştu : “
“Terazisi olmayan yollara çıktım, artık kimseyi tartmıyorum. Yanıma yakışanı yanıma, yakışmayanı yollara bırakıyorum..” diyerek gözdağı vermeyi de ihmal etmiyordu.
Yani kaliteliyim, kaliteli arkadaş arıyorum, elimde terazi yok ama, yanıma yakışmazsan indiririm seni ha diyordu bir anlama, mizahi bir dille...
***
Şu internet herkesi şair, yazar, entellektüel, sanatsever ve filozof yaptı valla…
Bunu kesinlikle küçümseme anlamına demiyorum, yanlış anlaşılmasın.
Öyle bir düşünce haddim değildir ve hiçbiz zaman da olmamıştır.
Zira bendeniz halkçı bir halk adamıyımdır, ama asla halk kuyrukçusu olmadım…
Değişen aralıklarla aynı sözleri değişik arkadaşların paylaşımıyla yeniden – sanki ilk kezmiş gibi – görerek kültür tazeliyoruz.
Üretim yok denecek kadar az, paylaşım haddinden fazla…
Yeni arkadaşım merakımı depreştirdi.
Araştırmamı derinleştirdim.
Ve sayesinde (kendisine müteşekkirim) hakikate bir adım daha yaklaşmış oldum.
Sayfasının “Notlar” bölümünde şu dörtlüğü bırakmış :
“ Bilmeyen ve bilmediğini bilen çocuktur, ona öğretin.
Bilen ve bildiğini bilmeyen uykudadır, onu uyandırın.
Bilmeyen ve bilmediğini bilmeyen aptaldır, ondan sakının.
Bilen ve bildiğini bilen öncüdür, onu izleyin.”
Ve “3 Şey” başlıklı bir notu eklemiş ki arkadaşım bir ömre bedel!
“Köy sakinleri yağmur duasına çıkmışlardı.Bütün köy ahalisi toplandı. İçlerinden sadece biri yanına şemsiye almıştı : Bu inançtır!
Babalar bebeklerini havaya hoplatır,çocuklar gülmekten bayılır. Hiçbirisi düşmekten korkmaz, düşeceklerini akıllarına bile getirmezler. Çünkü babaları onları tutacaktır :
Bu güvendir!
Yatağımıza girerken yarın uyanıp yaşamaya devam edeceğimize dair bir garanti yoktur. Ancak yine de yarına dair planlar yaparız : Bu ümittir!
Ve eğer bu üçü varsa hayat güzeldir!”
***
Arkadaşımın geçici “ilk” ile kalıcı “son” arasında tercih yapmaya zorlayan ilk alıntının etkisinden çabuk sıyrıldım diyebilirim.
Felsefe sayesinde.
Ve bence unuttuğu temel bir olgu vardı, filozofik anlamda...
Ne ilk ol, ne de son benim güzel arkadaşım.
Sen sen ol olabildiğince bu ölümlü dünyada.
Çünkü “Ben” deme hastalığına yakalanmış ağaçlardan “Bizlik” ormanı yaratılamadı halâ.
Ve somutlaşmadı henüz soyut resimler.
Bencil sistem ve benci genetik izin vermiyor.
Dayanışma ve paylaşma duyguları sadece birkaç “fıttırık” duygusalın gönlünde yatıyor.
Sen gibi, ben gibi...
İnşallah buluruz beklentilerimizin yanıtını...
Sanallığa kapanarak değil, insanlaşarak...
Mutluluk kırıntıları aramaya devam ederek...
Serçeler gibi...
Yakup Yurt (c)
Brüksel, 24 Mayıs 2010