Türk sinemasında güzel şeyler oluyor. Gösterime giren her filmin ciddi bir seyirci kitlesini sinema salonlarına taşıyor. Evet! Türk sineması bitti dendiği bir süreçten bu günlere gelmek çok sevindirici, umut verici doğrusu.

Bu güzel havada bu yılın filmleri de teker teker gösterime girmeye başladı. Onlardan biride; BKM ekibi ile çekimlerini gerçekleştiren Yılmaz ERDOĞAN'IN "Neşeli Hayat" filmiydi.
 
Film gösterime girdi. İzleyenler genelde olumlu buldu. Demek ki, film güzeldi.

Bende, film başlamadan önce güzel bir şeyler izleyeceğim kanısındaydım. Sinema perdesine odaklandım. Film başladı. Daha ilk dakikalarda o beklediğim film olmadığı izlenimi oluşmaya başladı. Hani, filme dalar gidersin ya, kendini içinde hissedersin ya, işte öyle olmadı.

Dizilerdeki; ben rol yapıyorum, bak aslında ben böyle değilim, başkasının yaşadığı bir olayı canlandırıyorum duygusu gibi bir his uyandırdı. Oysa, sinema, insanları derinden etkileyen, izleyiciyi içine alan bir sanattır.

Türk sinemasındaki başarılı çalışmalar, sinema sektörüne kaliteyi getirirken; hak etmediği halde, gişe rekorları kıran kalitesiz çalışmaların da olduğu bir gerçek.

Ülkede birkaç isim gişe rekorlarını reklamla kırıyor, demeden edemeyeceğim. Bunlardan birisi Cem YILMAZ; diğeri de, Yılmaz ERDOĞAN. O kadar abartılı reklam yapılıyor ki, izleyici, "kötü bir film izledim" diyemiyor. Filmi beraber izlediğim arkadaşlara, "beğenmedim" dediğimde suç işlemişim gibi bakmaları, bunun en güzel bir göstergesiydi. Konu, işleniş, rol dağılımı; izleyicinin kendisini filmin içinde bulması yani "filme kaptırması" gibi kriterleri  hesaba kattığında, çok güzel olmuş diyemeyeceğim.

Böyle düşünmemde; oyuncuların yüzlerinin aşina olması, her türde rolleri oynamaları, yılmaz ERDOĞAN'IN tanınmış bir güldürü sanatçısı olmasının da büyük etkisinin olduğunu söyleyebilirim. Tabii ki, oyuncuların bunda sucu ne? denilebilir.
 
"Hayatın içinden güzel bir kesit izliyorum" deyip, "yerine göre gülüp, yerine göre hüzünlenen bir psikoloji içine giremiyor insan. Bu oyuncular, sıradan oyuncular olmaktan çıkıp, birer başrol oyuncusu tiplemeleri haline gelmiş. Örneğin, Eser'in oynadığı rolle, Eser'i ne kadar örtüştürebilirsin? yine Yılmaz ERDOĞAN'IN eşi rolündeki oyuncu; her Pazar, bize komik kadın rolleri oynamakla özdeşleşmişken, Yılmaz ERDOĞAN'IN karısı rolünde nasıl inandırıcı gelir. Ersin, yine kendini oynamış, kıza tecavüz eden adam tiplemesi yok, "çok güzel hareketler bunlar" tiyatro sahnesinden bir klasik Ersin görüntüsü sanki.

Erol TAŞ, yıllardır kötü rollerde oynamış, kötü karakter tiplemesi; onun iyi karakter rollerinde oynaması izleyiciyi motive edemez. İzleyici onu, kafasında görmek istediği rolde görmek ister. Ciddi roller düşünüldüğünde, Levent KIRCA ne kadar örtüşür. Ya Kadir İNANIR'IN cellat rolünde olması, filmi ne kadar kaliteli kılar?

Neşeli Hayat'ın son sahneleri; gerçek hayattan çok, bir masal diyarından alınan bir kesitten başka bir şey değil. Filmin bitişi hayal kırıklığı yaratıyor.

Pazarlama işlerine değinilmiş. Film için İyi bir başlangıç ama ilerleyen sahnelerde bununla ilgili bir mesaj yok.

Film, ilk sahnelerdeki konunun dışında farklı bir yol alıyor. Pazarlama, dolandırılma konusu etrafında şekillenen film, "kendinle barışık olmalısın" mesajıyla bitiyor.

Vizontele ile başlayan, organize işlerle devam eden Yılmaz ERDOĞAN filmleri, Neşeli Hayatla seyircinin karşısındaydı. Gişe sıkıntısı çekmeyeceği kesindi. Çünkü Yılmaz ERDOĞAN, ülkede ciddi bir güçtü.

Sanatın kalitesi; yapımcının, yönetmenin ekonomik gücüyle ölçülemez. Bu tarz filmleri seyirci izler ve unutur.
 
Gerçek sanat eserleri hayatta kalır, sinemanın klasikleri haline gelir. Yılmaz Güney'in "YOL" filmi gibi.

Toplum gerçekleriyle örtüşmeyen, hayatın içinden kesitler sunmayan sanat, sanat olamaz. Sanatçı, toplumsal gerçekçilik temelinde hareket etmezse kaliteli eserlere imza atamaz. 
 
Yıldırım Gündoğdu