Yıkılan sadece evler değil.

Binlerce çocuğun, gencin, kadının, erkeğin farklı  farklı umutları, yarınları...

Bir sonraki gün düğünü olanlar evlenemedi, doğacak olan çocuklar doğamadı, iş görüşmeleri olanlar görüşmelerine gidemedi.

Kısacası pek çok umut suya düştü.
 
İki gün sonra göçük altından kurtarılmaya çalışılan ve vurulan her çekiç darbesinde bir kez daha acı içersinde bağıran kız çocuğunun feryatları kulaklarımdan bir türlü gitmiyor. Bunlar ise  bizim sadece televizyondan gördüklerimiz.

Ya kurtarılamayanlar…

Geçenlerde Beringen'deki eski maden ocağını gezerken de benzer duygulara kapılmıştım. "Göçük altında kalmak nasıl bir duygudur acaba" diye sormuştum kendi kendime. 
 
Düşünmek bile istemediğimiz şeyleri bazen yaşamak zorunda kalabiliyoruz. Hiç kimse kendi kaderini çizmemiştir sonuçta. Eğer öyle olsaydı herkes kaderini en güzel biçimde, istediği yerde istediği kişilerle çizerdi. Her şeyi tamamen kadere bağlayan bir insan olmasam da başımıza gelecek bazı şeylerin isteğimiz dışında gerçekleştiğine inanıyorum. Göz veya ten rengimizi veya ailelerimiz seçemediğimiz gibi. O yüzden, birilerinin başkalarını, ailelerindeki veya soylarındaki  kötü bir insandan dolayı yargılamalarını hiç normal görmemişimdir. Her birey kendinden sorumludur.

Bizler de kendimizden sorumluyuz.

Kendimiz için istemediğimiz şeyleri başkaları için nasıl isteyebiliriz ki?

Çuvaldızı ele batırmadan önce iğneyi önce kendimize bir batırsak nasıl olur?

Bu gün o depremde hayatını kaybedenler bizler de olabilirdik, yakınlarımız da.

Öyleyse birbirimize yardım konusunda daha ne düşünüyoruz?
 
Orada hayatını kaybeden tüm insanlara Allah'tan rahmet, ailelerine sabır, yaralılara da acil şifalar diliyorum.

Gönlümüz orada, onlarla… 
                                                                            
B.K//12 Ocak 2010/Brx.…