Çok küçüktüm…dedem beni " candan kızım" diye severdi…ablamı da "yandan kızım"..çok küçüktüm ama anlardım candan sevilmenin apayrı bir şey olduğunu…şimdilerde büyüdüm varsayıyorken kendimi… candan ve yandan sevmelerimi biriktiriyorum göğüs kafesimde…
Her gün kahvehaneden dönerken ..ki hep aynı yol hep aynı saatti gelişi…..elinde " çarşı ekmeği..- ki bu bizim köydeki sosyal statümüzü arttırırdı bir biz yerdik çarşı ekmeği....yolun başında göründüğü anda var gücümle koşardım ona doğru kollarımı açarak…bilirdim, cepleri hiç boş olmazdı…cebindeki şekerlere , çikolatalara, sakızlara koşardım…o bilirdi…ama kocaman gülümserdi… hep olurdu ceplerinde benim için bir şeyler…ve dedem beni hiç hayal kırıklığına uğratmamıştı..şimdi düşünüyorum da yine görünse yolun başında..yine koşsam var gücümle ona…sadece ona…ben seni hayal kırıklığı yaşatmadığından değil ben seni yolun başında hep huzur veren bir adam olarak seviyorum diyebilsem…

Doğru adamsın dedem…sana koşuyordum sadece sana diyebilsem…

Her neyse…dedem işte bir küçük heybetli adamdı vesselam!!!!.... mavi gözleri vardı…ve beni " candan " severdi…bulamadım senin gibi başka bir adam….


Nerden çıktı şimdi bu demeyin..yazdım işte öylesine….