Een paar weken geleden stond er een interessante artikel op de cover van ZAMAN, een Turkse krant. “Oud-mijnwerker laat zich begraven in België” was de titel. Op zich een gewone artikel zou je zeggen, ware het niet dat het over een uniek geval ging. Want de persoon in kwestie was een gepensioneerde Turkse mijnwerker. Hij was overleden in Turkije, maar zijn wens was om hier in begraven te worden. Dus werd hij van ginder naar hier gebracht en begraven op het kerkhof van Heusden-Zolder. In het bijzijn van zijn kinderen en kleinkinderen.

Eerder zijn er al moslims begraven in België, maar dat iemand speciaal van daar naar Limburg wordt gehaald om hier begraven te worden, gebeurt waarschijnlijk voor het eerst.

De wereld op zijn kop zou je zeggen. Want de meeste Turken willen toch in eigen land begraven worden? Iets waarvan de reden ook vaak wordt gevraagd tijdens lezingen. Waarom willen de Turken ginder begraven worden? Is het daar heiliger dan hier? Of is Belgisch grond niet goed genoeg? Moet je in Turkije begraven worden of kan dat ook hier?

Dit is ook een grote discussiepunt tussen de oude en jonge generatie Turken. Zelfs tussen mij en mijn vader. Hij wil daar begraven worden, ik hier. Voor hem en zijn leeftijdsgenoten gaat het niet om de “heiligheid” van Turks grond maar eerder de heimwee die, na zoveel jaar aanwezigheid in België, toch nog aanwezig is bij hen. Sehnsuchtnach der Heimat haben. En waar ik een groot respect voor heb.

Bij mij heeft het eerder te maken met de wil om toch dicht bij mijn kinderen te zijn. Als mijn vader ginder wordt begraven zal ik zijn graf niet altijd kunnen bezoeken. Als ik hier begraven word, kunnen mijn kinderen mij vaker bezoeken. Net zoals dat nu het geval zal zijn bij vader Bel uit Heusden-Zolder. Zijn zoon vertelt in de krant dat dit voor zijn vader de belangrijkste reden was om hier begraven te worden.

Een aantal jaren geleden was er ook de discussie over islamitische begraafplaatsen. Gelukkig is dat voor een deel al opgelost, wat de discussie in het voordeel van de jongeren ook vergemakkelijkt.

Toen ik het artikel las in ZAMAN, moest ik meteen denken aan de Vlaamse uitdrukking: ‘Je huis wordt je thuis wanneer je het deelt met anderen’.

In het Turks zeggen we; “Insanın vatanı doĝduĝu yer deĝil, doyduĝu yerdir’, wat zo goed als “niet de plaats waar je bent geboren, maar de plaats waar je je brood verdient, is jouw land” betekent.  Voor mij nog een reden om te kiezen voor België.

Koçak Bahattin 

mail: bako29@hotmail.com